Kultura – Japońska kultura jest bardzo stara, ewoluowała na przestrzeni tysiącleci od czasów prehistorycznych i zawiera mieszankę elementów dawnego folkloru i tradycji z nowoczesnością. Na przykład popularne filmy, muzyka, gry komputerowe, manga i anime nawiązują do tradycyjnych form artystycznych, ale jednocześnie kierują się nowoczesnymi trendami i popkulturą. Przez stulecia kultura japońska wiele czerpała z tradycji chińskiej, ale pojawienie się samurajów w okresie Heian i izolacja w okresie Edo stworzyły warunki do powstania kultury jaką znamy dziś. Czynnikami mającymi największy wpływ na społeczeństwo była unikatowa, japońska religia - Shinto, zaczerpnięty z Chin. Kultura Japonii jest unikalna, a wiele jej symboli, takich jak choćby tradycyjne stroje (kimona), charakterystyczne gesty (ukłony) czy zachowania (uprzejmość), jest rozpoznawalnych na całym świecie.
- Oto Samuraj
- wojownik japoński. Pierwotnie służyli oni najwyższym dostojnikom japońskim. Jako grupa społeczna pojawili się na przełomie VII i VIII wieku n.e. Klasa samurajów wykształciła się z oddziałów milicji. Do władzy doszli na przełomie XII i XIII wieku. Okres Edo przyniósł regres umiejętności samurajów i schyłek czasów ich świetności. Symbolem pozycji samurajów był samurajski miecz katana i krótki miecz wakizashi, razem stanowiące komplet zwany daishō. Ich noszenie było prawem i obowiązkiem japońskich wojowników. Daishō nie były tylko bronią. Mówiono o nich, że stanowią duszę samuraja, toteż samurajowie byli silnie związani ze swoimi mieczami i otaczali je głęboką czcią. Wprawny samuraj potrafił zabić przeciwnika już za pierwszym ciosem, ponoć nawet jednym cięciem przeciąć go na pół, wzdłuż od czubka głowy. Owe śmiercionośne umiejętności wynikały ze sposobu walki, który polegał przede wszystkim na rozpoznaniu szkoły w jakiej kształcił się wróg, a co za tym idzie używanej przezeń techniki, dzięki czemu samuraj mógł błyskawicznie zastosować opracowaną metodę kontrataku. Ze względu na charakter tej walki, nastawionej na zadanie śmierci niemal jednym ruchem miecza, bywało, że kończyła się ona zgonem dla obu stron. Charakterystyczna dla samurajów była ich fryzura – włosy upięte na czubku głowy i wygolone z przodu, nad czołem. Strój składał się z kilku warstw: lnianej lub bawełnianej bielizny fundoshi, męskiego kimona, przytrzymywanego przez pas, oraz, w sytuacjach oficjalnych, spodnie hakama. Za pas wkładano dwa miecze – katana i wakizashi. Klasyczną zbroją samurajską była zbroja ō-yoroi. Składała się z wielu segmentów, głównie metalowych, które pokrywano skórą i lakierowano, po czym łączono za pomocą grubych pasków z jedwabiu i skóry. Paski te – jaskrawo kolorowane – stanowiły element dekoracyjny zbroi.
- Oto Gejsza
Słowo geisha składa się z wyrazów: gei (sztuka) i sha (osoba). W niektórych miejscach (w tym Kioto) używa się określenia geiko. Jest to kobieta niezywkle uzdolniona. Posiada niezwykłe umiejętności artystyczne, tańca, śpiewu i gry na instrumentach. Zanim kobieta zostanie gejszą, musi przejść sześcioletni okres bycia maiko. Gejsze uczą się dobrych manier, poznają literaturę i poezję. Tym niemniej tradycja gejszy wywodzi się od mężczyzn-błaznów, którzy zabawiali gości w domach publicznych. Gejsza potrafi prowadzić ceremonię parzenia i picia herbaty. Jest ubrana w tradycyjny strój. W Yoshiwara gejsze dzielono na dwie klasy: dorosłe i dziecięce, nazywane przez gości kamieniami półszlachetnymi. Wyróżniały się kunsztownymi fryzurami ozdobionymi szpilkami i eleganckimi klejnotami z wyszytymi symbolicznymi figurami. Nosiły kosztowne klejnoty, pierścienie i ozdoby ze złota i srebra. Gejsze odgrywały znaczącą rolę w gospodarce i polityce Japonii. W okresie Meiji mówiono, że ambitny urzędnik powinien mieć dwa cele w życiu: wziąć za żonę gejszę i zostać ministrem. W ostatnich latach gejsz przybywa, głównie w Kioto. Jest to powodowane promocją tradycji przez rząd Japonii i coraz łatwiejszy dostęp do wykonywania tego zawodu. Gejsze są ważnym elementem japońskiej kultury.
Historia –Historia Japonii jest wypadkową własnej polityki izolacji tego kraju oraz wpływów zewnętrznych – Chin i Zachodu. Oddalenie geograficzne i dobrowolne zamknięcie się od świata w okresie Edo doprowadziły do niezależnego rozwoju o oryginalnych cechach, a przejmowanie przez stulecia elementów cywilizacji chińskiej i następnie otwarcie na Zachód, wymuszone w 1854 roku, doprowadziły Japonię do pozycji pierwszej azjatyckiej potęgi przemysłowej. Pierwsza stała stolica została założona w okresie Nara w 710 roku n.e. Miasto Heijō-kyō stało się centrum sztuki, religii i kultury buddyjskiej. Rodzina cesarska datuje swoje początki na 660 rok p.n.e., gdy na tronie zasiadł cesarz Jimmu. Do roku 1550 władza polityczna została podzielona na kilkaset jednostek lokalnych, czyli domen (han) kontrolowanych przez daimyō (panów feudalnych), z których każdy miał do dyspozycji własne oddziały samurajów. W 1603 roku, w wyniku zwycięstwa w wojnie domowej, do władzy w Japonii doszedł ród Tokugawa. Kolejni jego członkowie sprawowali rządy jako sioguni przez 250 lat. Był to okres pokoju, znacznego rozwoju rzemiosła, handlu i sztuki, rozbudowywały się też miasta. W 1868 roku rozpoczął się okres Meiji. Obalono siogunat i przywrócono realną władzę cesarza. Japonia otworzyła się na świat, przyjęła liczne wzorce zachodnie i przekształciła się w światową potęgę. Ekspansję militarną rozpoczęła od wojny z Chinami (1894–1895) i następnie z Rosją (1904–1905). W 1932 roku utworzyła marionetkowe państwo Mandżukuo i prowadziła ponownie wojnę z Chinami (1937–1945) oraz walki graniczne z ZSRR (1938–1939). W 1941 roku zaatakowała Stany Zjednoczone, ale została pokonana w wojnie na Pacyfiku przez Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię. Po wojnie, okupowana przez USA i pozbawiona zdobyczy terytorialnych, Japonia przekształciła się w pokojowe, demokratyczne państwo. Po 1950 roku kraj osiągnął bardzo wysokie tempo wzrostu gospodarczego i stał się światową potęgą gospodarczą.
CIEKAWOSTKI
Mieszkania na czwartym piętrze w japońskich budynkach bywają najtańsze, w sklepach trudno uświadczyć „czteropaków” produktów, a samej cyfry unika się jak ognia. Czemu? Odpowiedź przynosi kultura Japonii. Otóż w Kraju Kwitnącej Wiśni czwórka jest odpowiednikiem naszej trzynastki – przynosi pecha. Dlaczego? Często słyszy się, że dlatego, że „cztery” oznacza „śmierć”. To nie do końca tak, ale oba słowa rzeczywiście brzmią bardzo podobnie, czyli „shi”, i stąd ogólna niechęć do czwórki.
Wchodząc do pomieszczenia, należy zdjąć buty lub ubrać kapcie. Podwyższenia podłogi są po to, by wiedzieć kiedy to zrobić. Podwyższenie 15 cm oznacza, że musisz zdjąć buty i nałożyć kapcie, podwyższenie 5 cm oznacza, że należy wejść do pomieszczenia bez kapci.
Zwyczajem Japonii jest to, że siorbanie i chlipanie podczas jedzenia jest wyrazem szacunku do kucharza.
W japonii wyrazem okazana szacunku jest ukłon, dlatego japończycy na powitanie kłaniają się sobie nawzajem
W Europie, a już szczególnie w USA zostawianie napiwków w restauracjach jest w dobrym tonie i często jest zachowaniem oczekiwanym. A w Japonii? Japońska kultura reguluje te kwestie zupełnie na odwrót! Zostawienie dodatkowej sumy dla pracownika obsługi jest uznawane za obraźliwe. Płacisz więc tylko tyle, ile widnieje na rachunku. Ani grosza więcej.